Zo op het eind van haar leven vraag ik mij af wie zij eigenlijk is. MIJN MOEDER.
Zo gesloten als een oester, een raadsel waar je nu niet meer bij kunt komen. Het feit dat ze haar eigen moeder nauwelijks heeft gekend heeft haar meer gedaan dan ik had gemerkt. Ze was 5 jaar toen haar moeder overleed en daarna werd de moeder doodgezwegen en kwam er een stiefmoeder in de plaats. Zo meegaand als ze was heeft ze dat gedragen maar diep van binnen heeft ze daar erg onder geleden. Haar moeder, de prachtige Jeanne, waarvan ik uiteindelijk een foto vond, stierf op haar 32 e in het kraambed van haar 4e kind. Ik ben vernoemd naar die prachtige Jeanne en daar ben ik trots op. Maar voor mijn moeder was het lastig om over mij te moederen.
Na de lagere school was het afgelopen met studeren voor mijn moeder. Zij moest helpen met het sjouwen van melkbussen voor haar vader. Mijn moeder werd een ‘melkmeisje’. Ze zei vaak tegen mij: “Ik had zo graag hoedenontwerpster of verpleegster willen worden”. Ze zou goed zijn geweest in beide. Helaas heeft de tijdsgeest anders bepaald.
Mijn onderzoek heb ik niet uit gesprekken kunnen halen maar probeer ik op een andere manier naar boven te halen. Daarvoor was het voor mij nodig om eerst met de weinige foto’s die er zijn aan de slag te gaan om meer grip op haar te krijgen. In een latere fase zal ik mijn eigen proces daarin mee gaan nemen en wil ik kijken welke beeldtaal dat gaat opleveren. Dat mijn moeder een melkmeisje was is duidelijk. Maar ik realiseer mij ook dat iedere vrouw, moeder een melkmeisje is.